چگونه مثل یک نابغه درس بخوانیم؟+6 روش عملی

پروفسور مریم میرزاخانی مانند تمام دیگر دختران عادی آن زمان، دوره ابتدایی را به اتمام رساند و برای ادامه تحصیل در دوره راهنمایی و دبیرستان، در آزمون استعدادهای درخشان شرکت کرد و به مدرسه فرزانگان یک تهران راه پیدا کرد.

شاید شما فکر کنید ادبیات و ریاضی، باهم خیلی غریبه هستند.

شاید فکر کنید کسی که عشق به ادبیات دارد نمی‌تواند به خوبی از پس مسائل ریاضی بربیاید اما باید بدانید مریم میرزاخانی در یکی از مصاحبه‌هایش گفته است:

«وقتی که بچه بودم رویایم این بود که نویسنده شوم.

هیجان‌انگیزترین لحظاتم را به خواندن رمان می‌گذراندم، در واقع هر چیزی را به دستم می‌رسید می‌خواندم.»
 
حالا می‌بینید که موفقیت در ریاضیات تا چه حد وابسته به خلاقیت است و خلاقیت در ادبیات و خواندن و نوشتن، شکوفا می‌شود.
 
در دوران تحصیل سال سوم و چهارم دبیرستان، مریم میرزاخانی به تیم المپیاد ریاضی ایران راه یافت و توانست مدال طلای المپیاد ریاضیات کشوری را کسب کند.

همچنین با حضور در مسابقات المپیاد ریاضی جهان نیز توانست مدال طلای این المپیاد را نیز کسب کند.

مریم میرزاخانی، اولین دانش‌آموز ایرانی بود که در المپیاد جهانی ریاضی در کانادا، نمره کامل را کسب کرد.

او در دو سال متوالی (۱۹۹۴ هنگ‌کنگ و ۱۹۹۵ کانادا) مدال طلا را در المپیاد جهانی ریاضی به دست آورد و رکورد کسب مدال طلا در دو سال را نیز در بین دانش‌آموزان ایرانی به خود اختصاص داد.

در سال ۱۳۷۴ همانطور هم که انتظار داریم، مریم میرزاخانی به دانشگاه صنعتی شریف راه یافت و تحصیلات کارشناسی خود را در این دانشگاه به پایان برد.

در سال ۱۳۷۶، در بیست و دومین دوره مسابقات ریاضی دانشجویی در اهواز، تیمی تشکیل شده از مریم میرزاخانی، ایمان افتخاری و حسین نمازی موفق به کسب رتبه اول کشور شدند.

این تیم برگزیدگان المپیادهای ریاضی ملی و بین‌المللی بودند. اما در حین بازگشت به تهران، اتوبوس حامل دانشجویان در دره‌ای سقوط کرد و شش دانشجوی ریاضی دانشگاه صنعتی شریف جان خود را از دست دادند.

مریم، از جمله اعضای بازمانده تیم مسابقه، در این حادثه ناگوار بود.

به هر صورت که بود و گذشت، او به آمریکا مهاجرت کرد.

مریم میرزاخانی در سال ۲۰۰۴ توانست در دانشگاه هاروارد زیر نظر کورتیس مک‌مالن که خود یکی از برندگان مدال فیلدز است، دکترای خود را بگیرد.

دکتر مک‌مالن، از مریم میرزاخانی در روزهای دانشجویی اینگونه صحبت می‌کند:
 

«وقتی مریم برای اولین بار به دفتر کار من آمد و با او بیشتر آشنا شدم، نوع سوالاتش با دیگر دانشجویان متفاوت بود.

مریم ذهنی تصویری و تخیلی داشت و هر مسئله ریاضی را مثل یک داستان طرح و تعریف می‌کرد. او در کلاس‌ها سوالات زیادی می‌پرسید و با عجله به فارسی یادداشت بر‌می‌داشت.»

با اینکه او در سال ۲۰۰۴ به تازگی مدرک دکترای خود را گرفته بود اما با سمت استادیار در دانشگاه پرینستون مشغول به کار شد و تنها در عرض ۴ سال و در سال ۲۰۰۸، به سمت استاد تمام رسید.

همسر او، دکتر یان واندراک، که خود دانشیار ریاضی دانشگاه استنفورد است، در مورد او چنین می‌گوید:

«من برای اولین بار مریم را در سال ۲۰۰۴ در بوستون ملاقات کردم.

در آن زمان، او در رشته‌ خود یک ستاره بود که تز دکترایش را در هاروارد تمام کرده و در آن، تعداد زیادی مسئله‌ مهم را در رابطه با دینامیک روی رویه‌های هذلولی حل کرده بود.

با این حال شما نمی‌توانستید این را با ملاقات وی در یک مهمانی خانگی متوجه شوید. او نمونه‌ای از طرز برخورد متواضعانه، دوستانه و کنجکاوانه بود و در عین حال دستاوردهای واقعی‌اش را پنهان می‌کرد؛ شاید به این خاطر که اطرافیانش، گیج و دستپاچه نشوند.»
 
در سال ۲۰۰۵، مریم میرزاخانی در نشریه پاپیولار ساینس آمریکا به عنوان یکی از ۱۰ ذهن جوان جهان انتخاب شد.

او در سال ۲۰۰۸ و تنها با ۳۱ سال سن در دانشگاه استنفورد آمریکا به عنوان یکی از بهترین دانشگاه‌های جهان، در سمت استاد تمام مشغول به تدریس شد.
در سال ۲۰۰۹ ، مریم میرزاخانی به‌ دلیل دستاوردهای قابل توجهش در ریاضیات، جایزه بلومنتال را از سوی انجمن ریاضیات آمریکا دریافت کرد. این انجمن در باره او نوشته است:

«خلاقیت استثنایی و تز دکترای مبتکرانه که در آن، ابزارهای گوناگونی از هندسه هذلولوی گرفته تا روش‌های کلاسیک فرم‌های اتومورفیک و تقلیل سیمپلکتیک برای به‌دست آوردن نتایجی در سه مسئله مهم ترکیب شده‌اند.»
 
این موفقیت‌ها و دستاوردها به همین‌جا ختم نشد و همانطور که در ابتدای مقاله نیز گفتم، در سال ۲۰۱۴ موفق به کسب مدال فیلدز به عنوان نخستین زن در ریاضیات و اولین ایرانی شد.

کمیته مدال فیلدز، مریم میرزاخانی را اینگونه توصیف می‌کند:

«چیره‌دست در گستره قابل‌توجهی از تکنیک‌ها و حوزه‌های متفاوت ریاضی، او تجسم ترکیبی کمیاب است از توانایی تکنیکی، بلندپروازی جسورانه، بینش وسیع و کنجکاوی ژرف.»
 
اما متاسفانه عمر کوتاه او، فرصت موفقیت‌ها و درخشش‌های بیشتر را به او نداد.

بینش او به زندگی و مرگ و بیماری‌اش هم فوق العاده درخشان بود. همسر او گفته است:
«مریم بعد از تشخیص سرطان گفت زندگی عادلانه نیست، وقتی که در خانواده خوب و با هوش زیادبه‌ دنیا آمدم هم عادلانه نبود پس الان هم شکایتی ندارم.

برنامه واضحی داشت و کاملا می‌دانست می‌خواهد چه بکند. وقتی او را الگو می‌دانستند از خودم می‌پرسیدم چطور ممکن است!؟

چراکه پیروی از او آسان نبود زیرا او انسان خاصی بود، ذهن قوی داشت و می‌دانست از زندگی چه می‌خواهد.»
 
رییس دانشگاه استنفورد نیز در مورد او پس از مرگش گفته است:

«او یک ریاضیدان، نظریه‌پرداز درخشان و در عین حال متواضع بود که جوایز را فقط به این دلیل دریافت می‌کرد تا برای دیگر زنان الهام‌بخش باشد تا مسیر وی را در پیش بگیرند.

 مریم خیلی زود از میان ما رفت؛ اما تاثیری که روی هزاران زن گذاشت تا با الهام‌گیری از او به تحصیل در ریاضیات و علوم روی آورند، پایدار خواهد ماند.

 سهم او به‌عنوان یک دانشمند و نقش اساسی وی مهم و پایدار است و جای او در اینجا، دانشگاه استنفورد و در سراسر دنیا، عزیز و خالی خواهد بود.»
 
در سال ۲۰۱۷ (۱۳۹۶) او از دنیا رفت و شاید به نظر بیاید که دستاوردهایش به نقطه پایان خود رسیده‌اند اما اینطور نیست.

هم اکنون که شما در حال خواندن این مقاله:(چگونه مثل یک نابغه درس بخوانیم؟) هستید و به دنبال یادگیری راه و روش موفقیت مریم میرزاخانی هستید، نشان می‌دهد تلاش و کوشش‌هایش از دوران نوجوانی تا پایان زندگی، منبع الهام‌بخش خیلی از جوانان می‌تواند باشد.